อาวุธปืนนั้นมีกฎหมายควบคุมการมีอาวุธปืนเอาไว้ในครอบครอง จะเห็นได้ว่าในสมัยกรุงศรีอยุธยา ได้มีการออกกฎให้แก่ผู้รักษาเมืองผู้รั้งกรมการเมือง จ.ศ. 114 และได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติอาวุธปืน และเครื่องกระสุนปืน รัตนโกสินทร์ศก 131 ได้มีการแก้ไขปรับเปลี่ยนมาจนถึงปัจจุบัน บังคับใช้วันที่ 10 กันยายน 2490 โดยแรกเริ่มได้กำหนดว่าถ้าได้นำอาวุธปืน เครื่องกระสุน มาขอรับใบอนุญาตภายใน 90 วัน นับแต่วันที่พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ ความหมาย 1. อาวุธปืน หมายความรวมตลอดถึงอาวุธทุกชนิดซึ่งใช้ส่งเครื่องกระสุนปืนโดยวิธีระเบิด หรือกำลังดันของแก๊สหรืออัดลม หรือเครื่องกลไกอย่างใด ซึ่งต้องอาศัยอำนาจของพลังงาน และส่วนหนึ่งส่วนใดของอาวุธนั้นๆ[1] 2. เครื่องกระสุนปืน หมายความรวมถึงกระสุนโดด กระสุนปราย กระสุนแตก ลูกระเบิด ตอร์ปิโด ทุ่นระเบิดและจรวด ทั้งชนิดที่มีหรือไม่มีกรดแก๊สฯ เครื่องสำหรับอัด หรือทำ หรือใช้ประกอบเครื่องกระสุน 3. วัตถุระเบิด คือ วัตถุที่สามารถส่งกำลังดันอย่างแรงต่อสิ่งห้อมล้อมโดยฉับพลัน…

ตามพระราชหัตถเลขาถึงกรมหลวงดำรงราชานุภาพ ลงวันที่ 8 สิงหาคม ร.ศ.122 และพระราชปรารภเกี่ยวกับการเลิกหวยความดังต่อไปนี้ “ได้รับหนังสือที่ 168/5188 ลงวันที่ 4 เดือนนี้ ว่าได้สังเกตดูการเก็บเงินอากรการพนันในสองปีที่ล่วงมาแล้ว เก็บเงินขึ้นได้มากกว่าที่คาดหมาย เป็นที่สงสัยว่าจะมีคนเล่นการพนันมากขึ้น ฤาเจ้าพนักงานจัดการเก็บดีขึ้น เธอได้สอบสวนโดยถ้วนถี่ บัดนี้ได้ความว่าตามวิธีที่กรมสรรพากรจัดนั้น ราษฎรเล่นการพนันได้สะดวก เช่น อย่างมณฑลนครศรีธรรมราช มณฑลชุมพร เดิมก็มีโจรผู้ร้ายชุกชุม ราษฎรก็พากันยากจน ขัดสนไม่เป็นอันทำมาหากิน เมื่อให้เลิกการพนันโจรผู้ร้ายก็สงบเบาบางลง การค้าขายก็เจริญตั้งแต่อนุญาตให้เล่นการพนันได้อีก เกิดมีโจรผู้ร้ายชุกชุมขึ้น ราษฎรไม่เป็นอันตั้งหน้าค้าขายทำมาหากิน ทำให้ความเจริญที่มีอยู่แล้วกลับถอยหลังไปอีก เธอขออนุญาตให้เลิกการพนันในมณฑลนครศรีธรรมราช มณฑลชุมพรเสีย และควรจำกัดการเล่นการพนันในมณฑลอื่นๆ ให้น้อยลงนั้นเป็นการชอบแล้วอนุญาตให้เลิก” ซึ่งจะเห็นได้ว่าประเทศไทยได้เปลี่ยนนโยบาย เกี่ยวกับการพนัน จากการแสวงหาผลประโยชน์มาเป็นการควบคุมและปราบปรามแทน ต่อมาจึงมี พระราชบัญญัติการพนัน พุทธศักราช 2473 เป็นกฎหมายเกี่ยวกับการพนันฉบับแรก และมีการยกเลิกและ ตราพระราชบัญญัติการพนัน พุทธศักราช 2478…

ความหมายของการเรี่ยไร “การเรี่ยไร” ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525 หมายถึง การเก็บเงินโดยขอร้องให้ช่วยออกเงินตามใจสมัคร ตามมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติควบคุมการเรี่ยไร พุทธศักราช 2487 “การเรี่ยไร” หมายความตลอดถึง การซื้อขายแลกเปลี่ยน ชดใช้ หรือบริการซึ่งมีการแสดงโดยตรง หรือปริยาย ถ้ามิใช่เป็นการซื้อขาย แลกเปลี่ยน ชดใช้ หรือบริการธรรมดา แต่เพื่อรวบรวมทรัพย์สินที่ได้มาทั้งหมด หรือบางส่วนไปใช้ในกิจการอย่างใดอย่างหนึ่งด้วย คณะกรรมการควบคุมการเรี่ยไร คณะกรรมการควบคุมการเรี่ยไรต้องมีกรรมการมาประชุมไม่น้อยกว่า 4 คน จึงจะครบองค์ประชุม และคณะกรรมการประกอบด้วย 1. ปลัดกระทรวงมหาดไทย เป็นประธาน 2. ผู้แทนกระทรวงกลาโหม 1 คน 3. ผู้แทนกระทรวงศึกษาธิการ 1 คน 4. ผู้แทนกระทรวงสาธารณสุข 1 คน…

เจตนารมณ์ พระราชบัญญัติฉบับนี้เป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของสังคม จึงมีเจตนารมณ์ที่จะควบคุมไม่ให้ผู้ใดประกอบอาชีพขายทอดตลาดหรือค้าของเก่า ผู้ที่จะประกอบอาชีพตามพระราชบัญญัติฉบับนี้จึงต้องผ่านการตรวจสอบประวัติ ต้องมีคุณสมบัติตามที่กฎหมายกำหนด และต้องดำเนินการตามที่กฎหมายกำหนด โดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยรักษาการ และบุคคลผู้ขายทอดตลาดหรือค้าของเก่าในวันที่พระราชบัญญัตินี้บังคับ ให้ยื่นคำขออนุญาตภายใน 3 เดือน ความหมาย ของเก่า คือ ทรัพย์ที่เสนอขาย แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายโดยประการอื่น อย่างทรัพย์ที่ใช้แล้ว ทั้งนี้รวมถึงของโบราณด้วย[1] ขายทอดตลาด คือ การขายโดยเปิดเผยแก่มหาชน ด้วยวิธีให้โอกาสแก่ผู้ประมูลราคา ผู้ให้ราคาสูงก็มีสิทธิซื้อทรัพย์นั้นไป การค้าของเก่า หมายถึง ก. ประเภทโบราณวัตถุ หรือศิลปวัตถุตามกฎหมายว่าด้วยโบราณสถาน โบราณวัตถุและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ข. ประเภทเพชร พลอย ทอง นาก เงิน หรืออัญมณี ค. ประเภทรถยนต์ตามกฎหมายว่าด้วยรถยนต์ ได้แก่ รถยนต์สาธารณะ รถยนต์บริการและรถยนต์ส่วนบุคคล ง. ประเภทอื่น ๆ…

การรับจำนำในประเทศไทยมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ปรากฏตามหลักฐานในรัชสมัยพระบรมโกษฐ์ กรุงศรีอยุธยา ตามพระราชกำหนดที่ออกในปี พ.ศ. 2234 เรื่องการควบคุมการรับจำนำ กำหนดให้การรับจำนำกระทำในเวลากลางวัน ผู้ตั้งโรงรับจำนำแห่งแรกของไทยเป็นชาวจีน ชื่อ ฮง แซ่เบ๊ ในปี พ.ศ. 2409 ตั้งอยู่ที่ ย่านประตูผี ถนนบำรุงเมือง ชื่อร้านโรงรับจำนำย่องเซี้ยง (หัวมุมตัดกับถนนมหาไชย) ข้างวัดเทพธิดาราม ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อมาเป็น “โรงรับจำนำสำราญราษฎร์” ส่วนโรงรับจำนำของรัฐ ได้จัดตั้งขึ้นครั้งแรกเมื่อวันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2498 ในสมัย ฯพณฯ จอมพล ป. พิบูลสงคราม ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี และรัฐมนตรีว่าการ กระทรวงมหาดไทย และในปี พ.ศ. 2500 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น “สถานธนานุเคราะห์” การดำเนินงานระยะแรก มีฐานะเป็นหน่วยงานราชการ สังกัดแผนกธนานุเคราะห์…

โรงแรมในประเทศไทยเริ่มขึ้นมาตั้งแต่สมัย พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือ รัชกาลที่ 4 ซึ่งประชาชนมีการไปมาหาสู่กัน ชาวต่างชาติคนจีนที่เข้ามาที่สยามประเทศในเวลานั้นก็จะไปพักตามศาลาวัด ต่อมาเมื่อคณะทูตซึ่งมี สมเด็จพระราโชไทยเสด็จกลับจากยุโรป ก็ได้นำแนวความคิดของการสร้างโรงแรมมาพัฒนา จนกระทั่งเมื่อหนังสือพิมพ์รายปีของ หมอบรัดเลย์ (D.B.Bradley) ฉบับปี พ.ศ. 2406 ก็ได้มีข้อความประกาศเปิดโรงแรมเป็นครั้งแรกในประเทศไทย นั่นคือ ยูเนี่ยน โฮเต็ล (Union Hotel) และ บอร์ดดิ้ง โฮเต็ล (Boarding Hotel) จนมาถึงสมัย พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 มีการปรับปรุงโรงแรมครั้งใหญ่ให้มีความสะดวกสบายและหรูหรามากขึ้นกว่าเดิม มีการนำไฟฟ้าเข้าไปใช้ในโรงแรมเป็นครั้งแรกที่ โรงแรมโอเรียนเต็ล มีการเปิดห้องอาหารภายในโรงแรมแบบเต็มระบบและในรัชสมัยนี้เองธุรกิจโรงแรมในประเทศไทยก็เฟื่องฟูขึ้น มีการเปิดโรงแรมต่างๆ มากมาย จนกระทั่งปี พ.ศ. 2465 พลเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร กรมพระกำแพงเพ็ชรอัครโยธิน เป็นโอรสองค์ที่ 35…

พระราชบัญญัติสถานบริการ พ.ศ. 2509 บังคับใช้วันที่ 5 ตุลาคม 2509 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย จะกำหนดเขต จำกัดท้องที่หรืองดให้ตั้งสถานบริการ ให้กระทำได้โดยตราเป็นพระราชกฤษฎีกา[1] (Zoning) โดยเบื้องต้นนั้นมี zoning นำร่อง 5 จังหวัด คือ นครนายก สุโขทัย สตูล พิจิตร อ่างทอง และพระราชบัญญัติกำหนดให้ผู้ตั้งสถานบริการที่อยู่ก่อนพระราชบัญญัตินี้บังคับ ให้มาขอรับใบอนุญาตภายใน 30 วัน สถานบริการ คือ สถานที่ตั้งขึ้นเพื่อให้บริการโดยหวังประโยชน์ในทางการค้าแบ่งได้ 5 ประเภท ดังต่อไปนี้ 1. สถานเต้นรำ รำวง หรือรองเง็ง เป็นปกติธุระประเภทที่มีและประเภทที่ไม่มีคู่บริการ 2. สถานที่ที่มีอาหาร สุรา น้ำชา หรือเครื่องดื่มอย่างอื่นจำหน่ายและบริการ โดยมีผู้บำเรอสำหรับปรนนิบัติลูกค้า 3.

ความหมาย คำว่า “จดทะเบียนครอบครัว”ไม่ปรากฏความหมายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน สำหรับความหมายในทางปฏิบัติของการปฏิบัติงานทะเบียน กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย ได้ให้ความหมายของทะเบียนครอบครัวไว้ว่า หมายถึง การจดทะเบียนที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของบุคคลในครอบครัว ที่กฎหมายให้การรับรองและคุ้มครองสิทธิ และกำหนดหน้าที่ของบุคคลได้[1] ทำความเข้าใจ ในส่วนที่ท่านผู้อ่านกำลังอ่านนี้เป็นงานทะเบียนครอบครัว ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานทะเบียนทั่วไป ผู้รับผิดชอบคือส่วนการทะเบียนทั่วไป สำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง ปัจจุบันตั้งอยู่ที่ คลอง 9 ตำบลบึงทองหลาง อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี โดยงานทะเบียนที่อยู่ในความรับผิดชอบของส่วนการทะเบียนทั่วไปจะมีทั้งหมด 8 ประเภท ได้แก่ 1.ทะเบียนครอบครัว 2.ทะเบียนชื่อบุคคล 3.ทะเบียนพินัยกรรม 4.ทะเบียนนิติกรรม 5.ทะเบียนสัตว์พาหนะ 6.ทะเบียนเกาะ 7.ทะเบียนศาลเจ้า และ 8.ทะเบียนสุสานและฌาปนสถาน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ทะเบียนครอบครัว ผมพยายามที่จะโฟกัสว่างานทะเบียนครอบครัวที่ท่านกำลังอ่านอยู่นี้เป็นส่วนหนึ่งของงานทะเบียนทั่วไป และทะเบียนครอบครัวก็จะแบ่งออกไปอีกเป็น 7 ประเภท ประเภทของงานทะเบียนครอบครัว งานทะเบียนครอบครัว คือ…

พระราชบัญญัตินี้บังคับใช้วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ.2505 โดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยเป็นผู้รักษาการ ให้มีอำนาจแต่งตั้งนายทะเบียนกับออกกฎกระทรวง โดยกำหนดให้ผู้มีสัญชาติไทยต้องมีชื่อตัว ชื่อสกุล และจะมีชื่อรองก็ได้ (กฎหมายไม่ได้บังคับว่าต้องมีชื่อรอง) ความหมาย ชื่อตัว หมายความว่า ชื่อประจำบุคคล ชื่อรอง หมายความว่า ชื่อประกอบถัดจากชื่อตัว ชื่อสกุล หมายความว่า ชื่อประจำวงศ์สกุล นายทะเบียน พระราชบัญญัติชื่อบุคคล พ.ศ. 2505 ไม่มีมาตราใดที่กำหนดตำแหน่งของนายทะเบียนเอาไว้ คงมีแต่คำสั่งกระทรวงมหาดไทยที่ 1430/2505 ลงวันที่ 6 ธันวาคม 2505 เรื่องแต่งตั้งนายทะเบียน และคำสั่งกระทรวงมหาดไทยที่ 157/2537 ลงวันที่ 14 มีนาคม 2537 ได้แต่งตั้งนายทะเบียนชื่อบุคคลไว้ดังนี้ 1. นายทะเบียนกลาง คือ ผู้อำนวยการส่วนการทะเบียนทั่วไป สำนักบริหารการทะเบียน 2.

ความหมายของพินัยกรรม บุคคลใดจะแสดงเจตนาโดยพินัยกรรมกำหนดการเผื่อตายในเรื่องทรัพย์สินของตนเอง หรือในการต่างๆ อันจะให้เกิดเป็นผลบังคับได้ตามกฎหมายเมื่อตนตายก็ได้ และการแสดงเจตนาย่อมทำได้ด้วยคำสั่งครั้งสุดท้าย เงื่อนไขในการทำพินัยกรรม 1. ความสามารถในการทำพินัยกรรม 1. ผู้ประสงค์จะทำพินัยกรรมต้องมีอายุไม่ต่ำกว่า 15 ปี บริบูรณ์ 2. ต้องไม่เป็นบุคคลที่ศาลสั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถ หรือเสมือนไร้ความสามารถ 3. บุคคลผู้อยู่ในความปกครองนั้น จะทำพินัยกรรมยกทรัพย์มรดกของตนให้แก่ผู้ปกครองหรือคู่สมรส บุพการี หรือผู้สืบสันดาน หรือพี่น้องของผู้ปกครองไม่ได้ 2. บุคคลที่จะเป็นพยานในพินัยกรรมไม่ได้ 2.1 ผู้ซึ่งยังไม่บรรลุนิติภาวะ 2.2 บุคคลวิกลจริตหรือบุคคลซึ่งศาลสั่งให้เป็นผู้เสมือนไร้ความสามารถ 2.3 บุคคลที่หูหนวก เป็นใบ้ หรือจักษุบอดทั้งสองข้าง ผู้ที่รับทรัพย์ตามพินัยกรรมไม่ได้ 1. ผู้เขียนพินัยกรรม 2. คู่สมรสของผู้เขียน 3. พยานในพินัยกรรม 4. คู่สมรสของพยานในพินัยกรรม 5. พนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งได้จดข้อความในพินัยกรรมทำด้วยวาจา 6. คู่สมรสของพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งได้จดข้อความในพินัยกรรมทำด้วยวาจา…

นิติกรรม หมายถึง การใด ๆ อันทำลงโดยชอบด้วยกฎหมาย ด้วยใจสมัคร มุ่งโดยตรงต่อการผูกนิติสัมพันธ์ขึ้นระหว่างบุคคล เพื่อจะก่อ เปลี่ยนแปลง โอน สงวน หรือระงับ ซึ่งสิทธิ[1] งานทะเบียนนิติกรรมที่อยู่ในความรับผิดชอบของกรมการอำเภอหรือนายอำเภอในปัจจุบันตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์นั้น ได้แก่ 1. ซื้อขาย (รวมทั้งขายฝากด้วย) 2. แลกเปลี่ยน 3. ให้ 4. จำนอง ฉะนั้น ถ้ากล่าวถึงเรื่องนิติกรรมที่อยู่ในอำนาจหน้าที่ของนายอำเภอแล้วจะมีเพียง 4 อย่างนี้เท่านั้น และท่านผู้อ่านอาจสงสัยว่าเป็นอำนาจหน้าที่ของนายอำเภออย่างไร ในเมื่อประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไม่มีมาตราไหนกำหนดไว้เลย ซึ่งอำนาจหน้าที่นี้เป็นไปตามมาตรา 89 แห่งพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ. 2457 ที่บัญญัติไว้ว่า “บรรดาหนังสือสำคัญที่ต้องทำตามกฎหมาย ถ้ากฎหมายและข้อบังคับมิได้ระบุไว้ว่าเป็นหน้าที่ของพนักงานอื่นทำแล้ว ให้เป็นหน้าที่ของกรมการอำเภอ[2]ที่จะทำสำหรับการในอำเภอนั้น” เมื่อไม่ได้กำหนดให้หน่วยงานใด หรือส่วนราชการใดรับผิดชอบในการจดทะเบียนแล้ว อำนาจหน้าที่การจดทะเบียนนิติกรรม 4 ประเภทนี้ จึงเป็นอำนาจหน้าที่ของนายอำเภอ…

พระราชบัญญัตินี้ไม่ใช้บังคับแก่สัตว์พาหนะของราชการทหาร “สัตว์พาหนะ” หมายความว่า ช้าง ม้า โค กระบือ ล่อ ลา ซึ่งได้ทำหรือต้องทำตั๋วรูปพรรณ การจดทะเบียนทำตั๋วรูปพรรณสัตว์พาหนะ ได้แก่การกรอกรายการที่เกี่ยวกับเจ้าของสัตว์ และตัวสัตว์ เช่น ชื่อ และตำหนิรูปพรรณ ลงในทะเบียน ซึ่งเรียกว่าตั๋วรูปพรรณ ให้เจ้าของใช้แสดงกำกับสัตว์เป็นการแสดงตำหนิประจำสัตว์ และแสดงกรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของ นอกจากนั้นยังเป็นเอกสารในการซื้อขาย โอน จำนอง ได้อีกด้วย อนึ่ง สำหรับช้างมีวิธีปฏิบัติแตกต่างจากสัตว์พาหนะอื่นเป็นกรณีพิเศษบางประการเพราะพระราชบัญญัติรักษาช้างป่า พ.ศ. 2464 และพระราชบัญญัติตามช้างรัตนโกสินทร์ศก 127 ได้ถือปฏิบัติอีกอย่างคือ ช้างสำคัญ คือช้างที่มีลักษณะ 7 ประการได้แก่ ตาขาว เพดานขาว เล็บขาว ขนขาว พื้นหนังขาว หรือสีคล้ายหม้อใหม่ ขนหางขาว อันฑโคตรขาวหรือสีคล้ายหม้อใหม่ หรือช้างสีประหลาด (หนังดำ…

ศาลเจ้าคือสถานที่ก่อสร้างขึ้นเป็นทรวดทรงสำหรับประดิษฐานรูปเคารพ และกระทำตามพิธีกรรม ตามลัทธิของคนบางจำพวก เช่น ชนชาวจีน เป็นต้น และให้หมายความรวมตลอดถึงสถานที่ถาวรซึ่งสร้างขึ้นประกอบกับศาลเจ้า เช่น โรงสำหรับกินเจ เป็นต้น (กฎเสนาบดีว่าด้วยที่กุศลสถานชนิดศาลเจ้า พ.ศ. 2463) งานทะเบียนศาลเจ้า หมายถึงเฉพาะบรรดาศาลเจ้าที่ตั้งขึ้นอยู่ในที่ดิน ซึ่งราชการเป็นเจ้าของหรือเป็นผู้ปกปักษ์รักษาเท่านั้น โดยออกเอกสารสิทธิ หรือหนังสือสำคัญของที่ดินในนามกรมการปกครอง สาเหตุที่ทางราชการต้องเข้าไปควบคุมดูแลนั้นเป็นไปตามพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ.2547 มาตรา 123 ที่ให้กรมการอำเภอมีหน้าที่คอยตรวจตรา อุดหนุน ผู้ปกปักษ์รักษา อย่าให้ผู้ใดรุกล้ำเบียดที่วัดหรือที่กุศลสถานอย่างอื่น อันเป็นของกลางสำหรับมหาชนนั้น ซึ่งที่ศาลเจ้าเป็นสถานที่เคารพและกระทำพิธีกรรมตามลัทธิของประชาชนบางจำพวก จึงนับว่าเป็นที่กุศลสถานสำหรับมหาชนประเภทหนึ่ง กฎให้ไว้ตั้งแต่วันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2463 โดยมหาอำมาตย์นายก เจ้าพระยายมราช เสนาบดีกระทรวงนครบาล และมหาเสวกนายก เจ้าพระยาสุรสีห์วิสิษฐ์ศักดิ์ เสนาบดีกระทรวงมหาดไทย เป็นกฎที่บังคับมานานมากแล้ว แต่ก็ยังต้องอ่านสอบเพราะการสอบปลัดอำเภอนั้น กรมการปกครองสามารถนำมาออกข้อสอบได้ เราอาจจะคิดว่าไม่สำคัญ แต่การอ่านข้ามส่วนนี้ไปอาจทำให้เราขาดความมั่นใจได้…

1. ความหมาย “เกาะ” ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน หมายถึง “ส่วนของแผ่นดินที่มีน้ำล้อมรอบโดยตลอด และมีขนาดเล็กกว่าแผ่นดินที่เป็นทวีป” ตามประมวลกฎหมายแพ่ง และพาณิชย์ บรรพ 4 เรื่องทรัพย์สิน หมายถึง “ที่เกิดในทะเลสาบ หรือในทางน้ำ หรือในเขตน่านน้ำของประเทศก็ดี และท้องทางน้ำที่เขินขึ้นก็ดี เป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน” 2. การพิจารณาว่าเป็นเกาะ คณะกรรมการกฤษฎีกาเห็นว่า ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1309 ได้กำหนดให้เกาะที่เกิดขึ้นในทะเลสาบ หรือในทางน้ำ หรือในเขตน่านน้ำของประเทศเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน การที่จะพิจารณาว่าเกาะเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินหรือไม่ ย่อมขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงที่ปรากฏจากสภาพของที่ดินบนเกาะแต่ละเกาะ ถ้าเกาะใดมีที่ดินอยู่หลายส่วน หลายประเภท บางส่วนบางประเภทอาจไม่มีลักษณะเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินก็ได้ เช่นที่ดินที่ได้ยินยอมให้ประชาชนถือกรรมสิทธิ์หรือครอบครองได้ตามประมวลกฎหมายที่ดินหรือกฎหมายอื่น เป็นต้น แต่ก็อาจมีที่ดินบางส่วนบางประเภทบนเกาะนั้น ซึ่งตามสภาพและการใช้ที่ดินเข้าลักษณะเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน เช่น ถนนที่ประชาชนใช้ประโยชน์ร่วมกัน หรือสถานที่ราชการที่ใช้เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินโดยเฉพาะ เป็นต้น จะถือว่าเกาะทั้งเกาะ เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน หาได้ไม่ การที่จะวินิจฉัยว่าเกาะใดเกาะหนึ่งเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน หรือเป็นที่ราชพัสดุนั้น…

1. การบังคับใช้ พระราชบัญญัตินี้ไม่บังคับแก่สุสานและฌาปนสถานสาธารณะของ กระทรวง ทบวง กรมกรุงเทพมหานคร องค์การบริหารส่วนจังหวัด เทศบาล สุขาภิบาล หรือเมืองพัทยา ที่จัดตั้งและดำเนินการ พระราชบัญญัตินี้มีรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข เป็นผู้รักษาการ มีอำนาจแต่งตั้งพนักงานเจ้าหน้าที่และเจ้าพนักงานสาธารณสุขกับออกกฎกระทรวงกำหนดค่าธรรมเนียม 2. ประเภทของสุสานและฌาปนสถาน 1. สุสานและฌาปนสถานสาธารณะ หมายความว่า สถานที่ที่จัดไว้สำหรับเก็บ ฝัง หรือเผาศพ สำหรับประชาชนทั่วไป แต่ไม่รวมถึงสถานที่ที่ใช้สำหรับเก็บศพชั่วคราวในสถานพยาบาลตามกฎหมายว่าด้วยสถานพยาบาล 2. สุสานและฌาปนสถานเอกชน หมายความว่า สถานที่ที่จัดไว้สำหรับเก็บ ฝัง หรือเผาศพ สำหรับตระกูล หรือครอบครัว แต่ไม่รวมถึงสถานที่ที่ใช้สำหรับเก็บศพชั่วคราวในเคหสถาน 3. เจ้าพนักงานท้องถิ่น 1. ผู้ว่ากรุงเทพมหานคร หรือผู้อำนวยการเขตหรือรองผู้อำนวยการเขตที่ผู้ว่ามอบหมาย ในเขตกรุงเทพมหานคร 2. ผู้ว่าราชการจังหวัด หรือนายอำเภอ ปลัดอำเภอหัวหน้ากิ่งอำเภอ ที่ผู้ว่าราชการจังหวัดมอบหมาย สำหรับจังหวัดที่อยู่นอกเขตจังหวัด 3.